Lo gròs-bèc

Lo gròs-bèc (Coccothraustes coccothraustes) es un grand fringil, un dels mai grands. Es pas tròp corrent en çò nòstre, mas pendent l’ivèrn passat se mostrèt dins un flòc d’òrts. Mesura de 16 a 18 cm de long, fa entre 29 e 33 cm d’envergadura e a una massa de 46 a 72 g ; per comparason un aparrat domèrgue fa de 24 a 39 g. Visualament, se pòt pas confondre amb d’autres ausèls per çò que, coma son nom o indica, a un bèc enòrme e en mai es un ausèl puslèu colorat.

Es un ausèl colorat coma avèm vist abans : es brun mai o mens iranjat segon lo lum. Son copet es gris palle, a de negre a l’entorn de l’uèlh e del bèc. Una caracteristica especiala del gròs-bèc es qu’a de plumas blau fosc al cap de l’ala, un pauc cairadas. Lo mascle e la feme son similars, la sola diferéncia es al nivèl de las remijas segondàrias, la feme a de gris a la plaça del fosc sus una pichona zòna.

Aquí la siloeta caracteristica del gròs-bèc

Lo gròs-bèc utiliza son bèc per manjar granas que tròba a la cima dels arbres o pel sòl. Li arriba de manjar insèctes a la fin de l’estiu, mas son regim alimentari es essencialament compausat de granas, frutas et de baias : çò que li agrada mai son las samaras dels aserons e dels fraisses. Es plan conegut per manjar l’òs de las frutas, per exemple l’òs de le cerièra, que copa gràcias a son bèc plan fòrt per ne manjar l’amètla. En ivèrn pòt venir a las manjadoiras ont espauruga los autres ausèls. Aqueste ivèrn i aguèt una aumentacion plan importanta del nombre d’òrts amb de gròsses-bècs : las observacions notavan entre 1% e 6% dels òrts ocupats pel gròs-bèc pendent las tardors de 2014, 2015, 2016, mas en 2017 aqueste percentage pugèt fins a 26%. Los scientifics pensan qu’aquesta aumentacion es deguda a una reproduccion plan fòrta en Euròpa del Nòrd e a una manca de noiridura, los gròsses-bècs son doncas davalats dins nòstras regions.

Aquí lo gròs bèc del gròs-bèc

Nisa sus una branca de casse o d’arbre frutièr fins a 12 m de naut, son nis es classic, fait de branquilhas e de liquèn. La feme i pond de 4 a 5 uòus de color blava clara tacats de fosc, pòt far fins a doas nisadas per an. Aprèp, coa los uòus tota soleta pendent un dotzenat de jorns, los pichons an de borra blanca e partiràn del nis 12 o 13 jorns mai tard.

Una fotografia explicada : 

Nikon D3300 – Tamron SP 70-300mm f/4-5.6 – 300mm – 1/1000s – f/5.6 – ISO 3200

Se vos interessatz un pauc a la tecnica e a la fotografia animalièra, vau explicar lèu fait aquesta fotografia.

Aquesta fotografia foguèt presa lo dos de Decembre de 2017, un jorn que començava de nevar (la prumièra nèu dempuèi 2 o 3 ans),  mas malurosament la nèu tenguèt pas temps.. Coma ai pas jamai fotografiat d’ausèl dins la nèu decidiguèri de sortir per anar dins mon amagatal davant las manjadoiras, amb un bon equipament : es a dire de vestits cauds e doas botelhas plenas d’aiga cauda per me rescalfar las mans.

De’n prumièr me sietèri sus una cadièra per fotografiar las melhengas sus las brancas. Mas al cap d’un moment un ausèl arribèt pel sòl, gaitèri doçament en bas : èra un gròs-bèc ! Cal saber qu’èra sonque lo segond còp que lo vesiái a las manjadoiras e un jorn de nèu en mai ! Decidiguèri de butar mon trespès e la cadièra dins un angle de l’amagatal per m’installar al finestron d’en bas ; arribèri a far una prumièra fotografia mas partiguèt. Profieitèri d’aqueste moment tranquil per m’installar melhor, m’alongar, preparar un supòrt per mon aparelh e esperèri. Un pauc mai tard coma per magia, tornèt per manjar e demorèt qualque temps, plan suau, a mens de 3 mètres de ieu e quitament s’aprochèt fins a 1,5 m. Tornèri a l’ostal plan refredit mas encantat !

Aquela jornada foguèt la debuta d’una seria de fotografias del gròs-bèc pendent mantunes meses.

Per veire mai de fotografias clicatz aicí.

Bibliografia : Tout sur les oiseaux d’Europe de Marc Duquet, Le traité rustica des oiseaux du jardin e lo siti vigie nature