Los combats d’ausèls

Los ausèls malgrat lor polit cap e lor simpatia son pas totjorn braves entre elis. Que siá dins la meteissa espècia, o entre un predator e sa(s) preda(s), los ausèls se sabon batre o al mens se perseguir.

Dins aqueste article vos vau presentar diferents cases amb fotografias e qualques explicacions.

Aquí un cas classic : un esparvièr qu’ataca un grop d’estornèls. Fins aquí tot va plan, l’esparvièr es un ausèl que ne manja d’autres, doncas ataca d’estornèls per n’esperar capturar un.

Mas los estornèls profièitan de lor nombre per : prumièrament perturbar lo predator qu’arriba pas a se focalizar precisament sus un individú, puèi commençar de lo perseguir per lo far partir de lor territòri. Uèi l’esparvièr manjarà pas d’estornèl !

De còps just lo fait d’èsser un predator, fa passar l’ausèl dins la categoria « enemic public n°1 ». Sus aquesta fotografia vesèm una agla cauçada que se fa atacar per un graulon. L’agla aviá pas res fait, èra justa a passar al dessús del vilatge. Aquò s’explica pel fait que lo graulon a assimilat l’agla coma un dangièr potencial, doncas a cada còp que ne vei una sus son territòri, l’ataca. Mas es tanben degut a la talha de l’agla : fòrça ausèls an paur de totis los que son mai grands, doncas ensajan de far fúger l’ausèl en question.

Aquí d’autres exemples d’ataca de predators a causa de lor granda talha :

Una agla marcenca atacada per doas, puèi tres estèrnas. Cò qu’es puslèu piòt per çò que l’agla marcenca manja pas que sèrps. Mas las estèrnas vòlon pas prener de risc (en mai son naturalament agressivas).

Encara l’estèrna e l’agla, sus aquesta fotografia vesèm plan la diferéncia de talha !

Aquí un esparvièr perseguit per un graulon ; la rason de l’ataca es pas la talha de l’esparvièr ( es tot just mai grand que lo graulon), mas puslèu son estatut de predator d’ausèls.

Aquí es encara mens un afar de talha : lo falquet (al mièg) se fasiá atacar per d’ausèls mai grands qu’el (una agaça e una graula). Coma per l’esparvièr, es l’estatut de predator que los geina, mas es tanben per çò que dins d’unas situacions son en concurréncia (per exemple pel nís). La pichona talha del falquet balha encara mai enveja al dos autres d’atacar per çò que sabon que lor pòt pas far plan mal.

 

Ara anam cambiar de contèxte : anam parlar de combats entre ausèls de meteissa talha e/o de meteissa alimentacion. Dins aquesta configuracion, los ausèls s’atacan per raubar la noiridura de l’autre o per defendre lor territòri.

 

Aquela scèna se passa en ivèrn : un tractor laura ( veire : Los ausèls darrièr los tractors) e darrièr el de rapaces (en çò mieu son majoritàriament de milans reials) arriban per manjar vèrms e autres invertebrats desrengats pel tractor. Los milans manjan pas sovent amassa, doncas aquí la proximitat d’autres individús es tròp fòrta, se pòdon pas empachar d’atacar lo prumièr qu’a un vèrm. Sus aquesta fotografia vesèm un tot pichon bocin de vèrm dins lo bèc del milan d’en bas, pas de qué se batre !

Aicí, un milan reial (encara el !) ataca una agla marcenca (encara ela !). Èri en veitura, vegèri una agla marcenca que caçava, la prumièra de l’annada en mai ; puèi quand m’apròchèri, un milan arribèt e se botèt a la perseguir, segurament per çò qu’èra sus son territòri. La scèna durèt un bon quart d’ora fins que l’agla desaparesquèsse de ma vista.

La seguida del combat (l’agla es amont e lo milan en bas)

Als Aiguamolls d’Empordá, cap a febrièr, i a fòrça folcas suls estanhs. Mas vòlon pas partejar  lo territòri, çò que balha de scènas plan animadas amb folcas que ne perseguisson d’autras. En general, comença amb una folca que s’apròcha tot doçament d’una autra, amb lo còl baissat per pas se far veire fins al moment que l’ocupant dels luòcs la vei : a aqueste moment l’intrús se fa perseguir fins que siá fòra del territòri.

Als Aiguamolls tanben, mas amb una varianta, son de tirons grisets mascles que perseguisson una feme.

Per acabar, vos vau parlar, d’una vrespada en çò mieu, mas una vrespada especiala. Cap a la sortida del vilatge, i a un coble de falquets que passa de còps al dessús de mon òrt. Cap a 3 oras e mièja, ausiguèri de crits de falquet : sortèri e vegèri dos falquets que n’atacavan un tresen ! Demorèri fins a 6 oras a fotografiar aquelis tres falquets que s’atacavan e que passavan al ras dels tets. A d’unis moments, l’un se pausava sus una antena abans de tornar partir ajudar l’autre. Pendent 2 oras e mièja mon vilatge èra plen de crits de falquets, gaireben sens arrèst !